Schabowa 13, czyli złośliwie o polskiej sobocie

Kupiłem sobie megafon. Ładny, głośny, pomarańczowy, żeby go było dobrze widać i słychać. Stanąłem sobie w sobotę pod blokiem, zadarłem głowę i ryknąłem na całe osiedle: „I raz i dwa! I raz i dwa! Rytmicznie walić! Nie zostawać w tyle! I raz i dwa! I raz i dwa!”. Ochrypłem, ale efekt był. I to wyklepany!

Jako miłośnik dobrego jedzenia, kuchennych eksperymentów i bawienia się smakiem, nie mogę sobie podarować złośliwości w mega wydaniu. Dzisiejsza porcja ironii i złośliwości skierowana będzie w stronę schabowego, tłuczonego zza głowy w sobotę! Bo w niedzielę trzeba mieć kotlety. Koniecznie! Jakoś moim blokowym współbratymcom do głów nie przyszło, że poza schaboszczakiem z kapustą coś jeszcze w niedzielę wchłonąć można. Wszystkie świnie – i te jeszcze żywe i te w rzeźniach, na hakach – drżą, jak i ja, przed weekendem.

 

Wspólne, weekendowe posiłki mogą zaskakiwać nieskończoną różnorodnością

 

Rozpacz bierze, gdy siąść w sobotnie przedpołudnie w blokowej kuchni, w której głos się niesie z samego parteru, na dziesiąte piętro. Co słyszę? Walenie, rąbanie, łomotanie kotletów! Poza sakramentalnym sprzątaniem, oczywiście. O dwunastej kotlet rządzi! Mówiąc bardziej światowo, „kotlet rules”.

Uciekam na zewnątrz, żeby się od kotletowej paranoi uwolnić. A tu okolica rozbrzmiewa rytmicznym, solidarnym w blat rąbaniem schabowego. Co on komu, biedak, winien, że co sobotę urządza mu się rzeź? Rzeź kulinarną, bo nieprzyprawiony, w tłuszczu topiony i przesmażany na nędznych patelniach przyczynia się skutecznie do przyszłej miażdżycy, podniesionego poziomu cholesterolu, dolegliwości wątrobowych, czy nawet zawału? Mam propozycję, by do schaboszczaka dodawać od razu paczkę Raphacholiny. Z góry zaznaczę, że nikt mnie tu o reklamowanie dobrego, sprawdzonego specyfiku nie prosił.

Problem dodatkowy w tym, że – jak pokazuje wyjątkowo zapalczywy i długi czas rąbania – sąsiedzi albo mają pecha trafiać na niezłych twardzieli, którym trzeba spuszczać łomot kilkunastominutowy, albo na obiad zlezie się dwustupokoleniowa rodzina, albo – co przeraża zupełnie – rąbie się kotlety na tydzień z góry. Jak to się na Śląsku Cieszyńskim mówi – „na zaś”.

Od kilku miesięcy, z uporem wnikliwego naukowca, badam częstotliwość weekendowego rąbania kotletów. Wnioski są straszliwe – schabowy nadal, w czasach dóbr wszelakich, wygrywa. Taka, np., chińszczyzna z woka, czy zapiekanka z duszonym mięsem, są rzadkością w sobotnio-niedzielnej kuchni. Boję się, że smutne wrażenia blokowe odnoszą się też do wielu, wielu domów, w których kult schabowego będzie istniał, póki Polacy nie zjedzą wszystkich światowych świń.

 

Przygotowane w żeliwnym woku danie to prawdziwe smakowe przeżycie

 

I nie wojuję tu ze schabowym, bo on sam niczemu nie winien, a dobrze przyrządzony i usmażony jest świetny. Wojuję ze stereotypem. Mięso w niedzielę być musi. To mi przypomina smutne, straszliwe czasy, gdy mama, pracująca w służbach mundurowych, zabierała mnie do jednostki wojskowej, gdzie na straży świeżo przywiezionego mięsa stali UZBROJENI żołnierze WOP-u. Czasy, w których teść – lekarz weterynarii – przemycał chyłkiem do domu z garażu całkiem nielegalne mięso ukryte w kaloszach. Kiedyś mięso w niedzielę to był czysty rarytas. Teraz już, szanowni Państwo Schabowi, homo homini NIE lupus ani donosiciel do UB, bo mięsa wedle woli. Niestety, świadomość wielu nadal w PRLu siedzi i schaboszczaka weekendowego tłuc musi.

 

Kiedyś samozwańczo ogłosiłem się Kuchennym Inkwizytorem. Będę szukał i z uporem wyśmiewał towarzyszące Polakom kulinarne paranoje i zbrodnie, których dopuszczają się na własnych organizmach, rodzinie i smaku. Irytuje mnie nadzwyczaj każdy, zatruwający umysł schemat.

A schematy dotyczące kulinariów są nie dość, że idiotyczne, to w dłuższej perspektywie, po prostu niebezpieczne.

 

Jeśli życzą sobie Państwo przeczytać pozostałe teksty z teki Kuchennego Inkwizytora, zapraszamy TUTAJ.

 

Krystian Wawrzyczek – specjalista z zakresu żywienia, technik i technologii kulinarnych, który wydrukował sobie kalendarz bez soboty

Zdjęcia: Zwilling, Demeyere

www.prestizowakuchnia.pl

 

Szukaj nas tutaj:

 

                

 

 

Artykuły powiązane

Demeyere i jego wizja smażenia - 4 typy patelni belgijskiego producenta

Od wielu lat fascynuje nas belgijska marka Demeyere. Jej dorobek, znajomość technologii i jej udział w branży kulinariów dla bardzo wymagających. Dziś o 4 typach patelni Demeyere.

Czym różni się tasak od noża Nakiri?

Tasak i nóż Nakiri, choć podobne w kształcie, są od siebie diametralnie różne. Pełnią odmienne role w kuchennym świecie. Co je charakteryzuje, podpowie nasz artykuł.

Stara miłość też rdzewieje - japońskie noże Zen-Bokashi marki Kanetsune

Odkryj urok rdzewnych japońskich noży Zen-Bokashi kuźni Kanetsune. Niezwykłe arcydzieła sztuki kowalskiej oczarują Cię swoją ostrością i subtelnym pięknem. Czytaj o wielkiej miłości.

Noże uniwersalne, ciekawe zjawisko - leksykon noży, część 5

Noże uniwersalne, wbrew swojej nazwie, nie są, bynajmniej, tzw. nożami do wszystkiego. Sprawdzą się jako ostrza do krojenia niewielkich warzyw, niedużych kawałków mięs.

Co kupić najpierw - japoński nóż, czy kamień do jego ostrzenia?

Problem zakupu ostrzałki do japońskiego noża wydaje się być kwestią całkiem oczywistą. Niestety, jak pokazuje praktyka i to może nastręczać kłopotów.

Po co Ci luksusowy sprzęt kuchenny?

Wielu nie ma świętego pojęcia, że w Polsce rozwija się branża luksusowego sprzętu kuchennego klasy Premium. Wielu dziwi się, że coś takiego można dostać, choć w świecie sprzęt jest już legendą.
}