Kupiłem sobie megafon. Ładny, głośny, pomarańczowy, żeby go było dobrze widać i słychać. Stanąłem sobie w sobotę pod blokiem, zadarłem głowę i ryknąłem na całe osiedle: „I raz i dwa! I raz i dwa! Rytmicznie walić! Nie zostawać w tyle! I raz i dwa! I raz i dwa!”. Ochrypłem, ale efekt był. I to wyklepany!
Jako miłośnik dobrego jedzenia, kuchennych eksperymentów i bawienia się smakiem, nie mogę sobie podarować złośliwości w mega wydaniu. Dzisiejsza porcja ironii i złośliwości skierowana będzie w stronę schabowego, tłuczonego zza głowy w sobotę! Bo w niedzielę trzeba mieć kotlety. Koniecznie! Jakoś moim blokowym współbratymcom do głów nie przyszło, że poza schaboszczakiem z kapustą coś jeszcze w niedzielę wchłonąć można. Wszystkie świnie – i te jeszcze żywe i te w rzeźniach, na hakach – drżą, jak i ja, przed weekendem.
Rozpacz bierze, gdy siąść w sobotnie przedpołudnie w blokowej kuchni, w której głos się niesie z samego parteru, na dziesiąte piętro. Co słyszę? Walenie, rąbanie, łomotanie kotletów! Poza sakramentalnym sprzątaniem, oczywiście. O dwunastej kotlet rządzi! Mówiąc bardziej światowo, „kotlet rules”.
Uciekam na zewnątrz, żeby się od kotletowej paranoi uwolnić. A tu okolica rozbrzmiewa rytmicznym, solidarnym w blat rąbaniem schabowego. Co on komu, biedak, winien, że co sobotę urządza mu się rzeź? Rzeź kulinarną, bo nieprzyprawiony, w tłuszczu topiony i przesmażany na nędznych patelniach przyczynia się skutecznie do przyszłej miażdżycy, podniesionego poziomu cholesterolu, dolegliwości wątrobowych, czy nawet zawału? Mam propozycję, by do schaboszczaka dodawać od razu paczkę Raphacholiny. Z góry zaznaczę, że nikt mnie tu o reklamowanie dobrego, sprawdzonego specyfiku nie prosił.
Problem dodatkowy w tym, że – jak pokazuje wyjątkowo zapalczywy i długi czas rąbania – sąsiedzi albo mają pecha trafiać na niezłych twardzieli, którym trzeba spuszczać łomot kilkunastominutowy, albo na obiad zlezie się dwustupokoleniowa rodzina, albo – co przeraża zupełnie – rąbie się kotlety na tydzień z góry. Jak to się na Śląsku Cieszyńskim mówi – „na zaś”.
Od kilku miesięcy, z uporem wnikliwego naukowca, badam częstotliwość weekendowego rąbania kotletów. Wnioski są straszliwe – schabowy nadal, w czasach dóbr wszelakich, wygrywa. Taka, np., chińszczyzna z woka, czy zapiekanka z duszonym mięsem, są rzadkością w sobotnio-niedzielnej kuchni. Boję się, że smutne wrażenia blokowe odnoszą się też do wielu, wielu domów, w których kult schabowego będzie istniał, póki Polacy nie zjedzą wszystkich światowych świń.
I nie wojuję tu ze schabowym, bo on sam niczemu nie winien, a dobrze przyrządzony i usmażony jest świetny. Wojuję ze stereotypem. Mięso w niedzielę być musi. To mi przypomina smutne, straszliwe czasy, gdy mama, pracująca w służbach mundurowych, zabierała mnie do jednostki wojskowej, gdzie na straży świeżo przywiezionego mięsa stali UZBROJENI żołnierze WOP-u. Czasy, w których teść – lekarz weterynarii – przemycał chyłkiem do domu z garażu całkiem nielegalne mięso ukryte w kaloszach. Kiedyś mięso w niedzielę to był czysty rarytas. Teraz już, szanowni Państwo Schabowi, homo homini NIE lupus ani donosiciel do UB, bo mięsa wedle woli. Niestety, świadomość wielu nadal w PRLu siedzi i schaboszczaka weekendowego tłuc musi.
Kiedyś samozwańczo ogłosiłem się Kuchennym Inkwizytorem. Będę szukał i z uporem wyśmiewał towarzyszące Polakom kulinarne paranoje i zbrodnie, których dopuszczają się na własnych organizmach, rodzinie i smaku. Irytuje mnie nadzwyczaj każdy, zatruwający umysł schemat.
A schematy dotyczące kulinariów są nie dość, że idiotyczne, to w dłuższej perspektywie, po prostu niebezpieczne.
Jeśli życzą sobie Państwo przeczytać pozostałe teksty z teki Kuchennego Inkwizytora, zapraszamy TUTAJ.
Krystian Wawrzyczek – specjalista z zakresu żywienia, technik i technologii kulinarnych, który wydrukował sobie kalendarz bez soboty
www.smakprostoty.pl
Zdjęcia: Zwilling, Demeyere
