Wielbiciele rozlicznych Inkwizytorskich talentów z radością wielką usłyszą o nowej specjalizacji swojego idola. Inkwizytor Wielki, a Zdolny i Kuchenny nabył nową umiejętność. Nauczył się alergię odganiać. Zaklinaczem alergii został.
Oto, jak się historia (jak zwykle to z Inkwizytorskimi opowieściami bywa) z życia wzięta, rozwijała.
Razu pewnego Inkwizytorski telefon rozdzwonił się głosem pełnym rozpaczy i o pomoc wołania. Matka alergika nieszczęsnego, małego, niewiele-letniego i niczemu jeszcze winnego o poradę do Jego Wszechwiedzącości się ubiegała. Alergik miniaturowy raz po raz się krostami różnemi straszliwymi obsypywał, cierpiąc katusze ogromne, bo mu stal naczyń, z których obiad mu serwowano, krzywdę robiła. Osesek tak źle przez naturę i geny w odporność wyposażony, do ust nie podnosił łyżki ze stali, bo usta jego malutkie na cierpienie narażane i skazane raz za razem bywały. Żal się Inkwizytorowi zrobiło i przykrość wielka go ogarnęła, bo malucha szkoda i ratować go od razu trzeba.
Matka – po bezskutecznych próbach lekarstw drogich wypróbowywania i podawania, o naczyniach dla alergików poczytała i pomyślała. Więc do Inkwizytora z pytaniami pospieszyła i co trzeba się dowiedziała. A wieść była radosna, bo naczynia maluchowi pomóc mogły i problem ataków stali na oseska zakończyłby się zwycięsko.
Naczynia na wyciągnięcie ręki, dzień tylko czekać na nie trzeba i udrękę skończyć ruchem jednym by się udało. Matka wyrodna, nagle oszczędna nad wyraz, uznawszy cenę naczyń dla alergika-dziecka za wygórowaną, wylewnie Inkwizytorowi podziękowała i zdecydowała, że dziecko kiedyś alergii się pozbędzie. Przejdzie alergia sama, kiedy dziecko dorosłym się stanie, a cena garnka odstraszającą się zdała na tyle, by z ratunku zrezygnować.
Banki na ludzkości zarabiające z ochotą, aczkolwiek czasem łaskawe, raty proponują, gdy sprzęt za drogi, a konieczny być się okaże. Ale matka, jako rodzic najlepiej z przyrodzenia wiedząca, czego dziecku trzeba, ustaliwszy była, że alergia przejść musi, więc szanować jej zdanie należy. A pieniądze się na co innego przydadzą.
Inkwizytor wyłysiał do reszty i po dictum takim wymyślił doskonały lek na alergię – wystarczy, że rodzic alergika małego, biednego, udręczonego cenę naczyń zobaczy, a dziecku zaraz alergia przejdzie, bo za droga się być w zapobieganiu okazuje.
Czyli – Inkwizytor Wspaniały, a Kuchennie świadomy i na alergiach się znający, wymyślił „alergię bez alergika” – lek na dolegliwość szybki, a prosty – oszczędnościowo-życzeniowy program pozbywania się alergii na widok naczyń dla alergików właśnie.
Tu, porzucając Inkwizytorski styl, który miał nieco złagodzić obrzydzenie po całej tej sytuacji, powiem jedno – rodzic, z założenia, dla dziecka zrobi wszystko. Niestety, nie każdy rodzic. Gdyby naczynia Silit, stworzone specjalnie dla alergików, kosztowały tyle, ile dobrej klasy samochód, nie odzywałbym się słowem. Ale – ponieważ nawet jeden garnek z Silarganu dziecku oszczędziłby milionów cierpień i przykrości – decyzji matki zaakceptować się nie da. Garnek kosztował zapewne tyle, ile matka na designerski telefon, z którego do Inkwizytora dzwoniła, wydała.
PS Najbardziej obrzydliwe jest to, że nie rozmawiałem z kimś, kto nie mógłby sobie na garnek Silit pozwolić. Zadałem sobie trudu i sprawdziłem ceny wizyt w prywatnych poradniach dla alergików, o których moja rozmówczyni wspominała, opowiadając wylewnie o cierpieniach dziecka. Bez komentarza!
Jeśli życzą sobie Państwo przeczytać pozostałe teksty z teki Kuchennego Inkwizytora, zapraszamy TUTAJ.
Krystian Wawrzyczek – specjalista z zakresu żywienia, technik i technologii kulinarnych, zniesmaczony głęboko życzeniowym leczeniem alergii Kuchenny Inkwizytor
Zdjęcia: Silit, Photodune.net
Szukaj nas tutaj:
