Inkwizytor Kuchenny, jak na Inkwizytora przystało, w akcesoria inkwizytorskie, a złe odganiające i duszę kuchenną oczyszczające wyposażon jest. Ostatnie jednakowoż wakacyjne zdarzenia zmusiły go do zakupu sierpa i młota, by obraz nędzy i rozpaczy rodem z PRL-u siec mógł sierpem i w kawałki go młotem rozbijać.
A historia była następująca.
Ze psem swem na spacer wyszedłszy wieczorem późnym, by go miłośnicy jego, a i wrogowie w spokoju zostawili, a o porady kuchenne nie nagabywali, Inkwizytor krokiem drobnym za smyczą podążał. Myśli mu nowe złośliwości wypełniały, których świat pełen i chętnie je podsuwa. A tu zza węgła sąsiad wąsatą twarz wystawia, wstydliwie się wzrokiem dookoła szpiega z Krainy Deszczowców podstępnym rozglądając.
To się Inkwizytor ze psem pospołu za ławką ukrył, bo sąsiada przestraszyć, czy zawstydzić nie chciał, a swej inkwizytorskiej ciekawości pofolgować postanowił. I dobrze uczynił, bo mu sąsiad nową historię podsunął bagażnikowym swym zachowaniem.
Auto przedwakacyjne, opukane, ostukane i osłuchane przez fachowców, co by tam i z powrotem zawiozło rodzinę sąsiedzką, otwartym bagażnikiem zapowiedź przygody oznajmia. Paczki, pakunki, torby, torebki, plecaki i koszyki na wakacje wyszykowane. Zazdrość w za ławką skrytym Inkwizytorze zagrała, bo mu do wakacji jeszcze daleko, a pies je utrudnia i wyjazd spowalnia.
A kiedy już auto osiadło o centymetrów kilka z dóbr założenia wielkiego, sąsiadowa przyzwana sąsiada gwizdem-świstem wartko a chyżo ze schodów zbiegła i w auto upychać rondle, patelnie, garnki, garczki, słoje i słoiczki poczęła. Dóbr wszelakich bigosowych, kurczakowych, pieczeniowych, sałatkowych, fasolowo-po-bretońskich sąsiadowie upychać próbowali w każdą dziurę w bagażniku wolną. I w głos zapasy wyliczać, a komentować zaczynają, planując, którą zupę z brzegu umieścić, by w drodze się nią pożywną pożywnie pożywić.
Sąsiad nachmurzony, niczym generał przez bitwą przegląd wojsk robiący, pod boki się podebrał i komenderować zaczął, listę gastronomiczną długą z kieszeni spodni krótkich podróżnych wyciągnąwszy. A odkreślać ruchem zamaszystym zaczął: Golonka? Jest! - pisnęła przejęta sąsiadowa. Kotlety, schabowe, schłodzone, a w pudełko upchnięte sztuk 9? Są! – potwierdziła ożywiona przeglądem niewiasta. I tak lista długa mięs, mięsiw, zup, sałatek i dóbr wszelakich wcześniej przedwakacyjnie wyszykowanych końca dobiegła, Inkwizytora o kiszek granie przyprawiwszy.
Potajemne pakowanie zamknięciem bagażnika trudnym z wysiłkiem się zakończyło. Sąsiad, sąsiadowa i sąsiadziątka w rzędzie usadowieni na wakacje zagraniczne, jak to innemu na schodach się pojawiającemu sąsiadowi oznajmili, wyjechali szczęśliwie, zapasy ze sobą godnie wiozący.
Tam, w świecie szerokim, paść się będą polskim, domowy jedzeniem pysznym, bagażnikowym, a ugniecionym raczyć, by Euro w pocie czoła zroszonego zarobionego nie dzielić ze sklepami okrutnie turystów ze skóry obdzierająco-zdzierającymi. O restauracjach nie wspominając.
A Inkwizytor do rana zasiedziawszy się z psem na ławce, smutną twarz do księżyca krągłego pełnego zwrócił i straszne wakacje PRL-owskie słoikowe wspominać zaczął.
Jeśli życzą sobie Państwo przeczytać pozostałe teksty z teki Kuchennego Inkwizytora, zapraszamy TUTAJ.
Krystian Wawrzyczek – specjalista z zakresu żywienia, technik i technologii kulinarnych,
Kuchenny Inkwizytor wstydem pałający na myśl o słoikowych Polaków wakacjach
www.smakprostoty.pl
Zdjęcia: Photodune.net
